ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΠΙΚΩΝ ΜΥΘΩΝ ΕΥΒΟΙΑΣ ΣΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ
http://www.paranormap.net/cities/areas/34
Από τη « Συλλογή Δημοτικών Τραγουδιών στη Νότια Εύβοια» των Β. Μαστροκώστα και Χρ. Μητροπέτρου. Κ. Μπαϊρακτάρης 15/5/2004
Ο αποβιώσας προ διετίας, 91χρονος τότε, Κωνσταντίνος Αθανασίου Ηλίας, γνωστός με το παρωνύμι Κωτσορούσαλης, αφηγείται: «Από παλιά εδώ στη Μίκαρη υπήρχε μια γυναίκα .Κατόπιν πήγε στο βαρυμπόμπι, στο βόρειο μέρος του χωριού. Εκεί, υπήρχε ένα μεγάλο δέντρο. Σ’ αυτό το σημείο εμφανιζόταν μια σκόρφα με 15 γουρουνόπουλα. Το δέντρο, που λέγαμε, ήτανε μια βελανιδιά και την είχε για σπίτι της. Κάθε μεσημέρι, λοιπόν, χτυπούσε το δέντρο κι έκανε: μπομ, μπομ. Έτσι, το χωριό ονομάστηκε Βαρυμπόμπι. Κάποτε, που λες, μαζεύτηκαν όλοι γύρω της να τη διώξουν κόψανε το δέντρο κι έφυγε. Έπειτα, της φτιάξαμε μια σπηλιά και ζούσε εκεί μέσα. Αργότερα έφυγε από ’κει στεναχωρημένη, γιατί της κόψανε τα ιερά της δένδρα κι ανέβηκε πάνω σ’ ένα ψηλό βουνό, μάλλον της Οχτωνιάς, κοίταξε γύρω τα χωριά και είπε: «Αχλαδεριώτες, Κουτσοχλαδεριώτες» .
Από τότε οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού γεννιούνται κουτσοί. «Μπουζαίοι, στρίκι», δηλ. ορφανοί να είστε. Έτσι, στο Λοφίσκο υπάρχουν πολλοί ορφανοί. «Γκαβαλιώτες, τραστιμάδες, (ταγαράδες), κουμουτσάδες». Από τότε τους λένε κουμουτσάδες, χωμοζήτες. «Βύρα.... Να βουλιάξετε!’ «Ζάρκα... Να ζαρώσετε!» «Αρμυρμό, το χωριό μου! Αυτό να προκόψει» Τα ’πε, που λες, και χάθηκε. Έγινε άφαντη!
http://www.paranormap.net/article/4718
http://www.paranormap.net/cities/areas/34
Από τη « Συλλογή Δημοτικών Τραγουδιών στη Νότια Εύβοια» των Β. Μαστροκώστα και Χρ. Μητροπέτρου. Κ. Μπαϊρακτάρης 15/5/2004
Ο αποβιώσας προ διετίας, 91χρονος τότε, Κωνσταντίνος Αθανασίου Ηλίας, γνωστός με το παρωνύμι Κωτσορούσαλης, αφηγείται: «Από παλιά εδώ στη Μίκαρη υπήρχε μια γυναίκα .Κατόπιν πήγε στο βαρυμπόμπι, στο βόρειο μέρος του χωριού. Εκεί, υπήρχε ένα μεγάλο δέντρο. Σ’ αυτό το σημείο εμφανιζόταν μια σκόρφα με 15 γουρουνόπουλα. Το δέντρο, που λέγαμε, ήτανε μια βελανιδιά και την είχε για σπίτι της. Κάθε μεσημέρι, λοιπόν, χτυπούσε το δέντρο κι έκανε: μπομ, μπομ. Έτσι, το χωριό ονομάστηκε Βαρυμπόμπι. Κάποτε, που λες, μαζεύτηκαν όλοι γύρω της να τη διώξουν κόψανε το δέντρο κι έφυγε. Έπειτα, της φτιάξαμε μια σπηλιά και ζούσε εκεί μέσα. Αργότερα έφυγε από ’κει στεναχωρημένη, γιατί της κόψανε τα ιερά της δένδρα κι ανέβηκε πάνω σ’ ένα ψηλό βουνό, μάλλον της Οχτωνιάς, κοίταξε γύρω τα χωριά και είπε: «Αχλαδεριώτες, Κουτσοχλαδεριώτες» .
Από τότε οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού γεννιούνται κουτσοί. «Μπουζαίοι, στρίκι», δηλ. ορφανοί να είστε. Έτσι, στο Λοφίσκο υπάρχουν πολλοί ορφανοί. «Γκαβαλιώτες, τραστιμάδες, (ταγαράδες), κουμουτσάδες». Από τότε τους λένε κουμουτσάδες, χωμοζήτες. «Βύρα.... Να βουλιάξετε!’ «Ζάρκα... Να ζαρώσετε!» «Αρμυρμό, το χωριό μου! Αυτό να προκόψει» Τα ’πε, που λες, και χάθηκε. Έγινε άφαντη!
http://www.paranormap.net/article/4718
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου